Nafile!

Robotik oluşlarımızın kaosunda duygularımızın berraklığına petrol karası "modern" atıklar doldurulmuş. Ne şiir kalmış geriye, ne toprak kokusu. Terra rosa çatlaklarına etler yığılmış, demirler ve postallar... Arkadaş Zekai görmüş Güneşi veya Rilke'nin metin aralarında bulutlardan sarkıtılan virgülü. Fark ediyorum bazen, "mağara alegorisinde" gerçeğin fermanı olduğumu. Günebakan çiçeklerine meyledip dost oluyorum hep. Hislerim ve fikirlerim ne fısıltılar duydu yeryüzünden, ne güzellikler... Gel de anlat şimdi mağarada tutsak kalan bedenine, ezberin ve toplumun gerçeğine! Biliyorum gerçeği de, sen de gel; aşk var, buram buram özgürlük, şiir var ve özgünlük! Yok, nafile!