Çatık Kaşlı Gerçeklerim

Müziğin rüyasıydı hayalimin fikirden kaçışı. Notalardan salıncaklar yapıp, güneş uyuturdum çöl çiçeklerinin kollarında. Ölüme uzanırdı distopya! Bir gülüş, sıfır noktası olurdu evrenin ve hâki tenhâlığın renklerle dansına dönüşürdü zaman. Doğanın konçertosuna konardık ve gökyüzüne gebe, yeryüzüne aşık ezgilere kapatırdık gözümüzü. Süzülürdük sonsuzluğun armonisinden fizik ötelerine. Sonra yağmurdan tutunup çıkardık gecenin taa içlerine.. Ah şu sesler ve bedenler ve benim çatık kaşlı gerçeklerim! Öyle bir bölüyor ki müziğin rüyasını; bir çok sen bölüyor bir çok mavi bölüyor ve bir çok nefes doluyor dudaklarımdan; kimliksiz, vakitsiz, hissiz...