Öyle kalasım var ki!

Öyle bir gidesim var ki; ne devrimci, ne arabesk ne de romantik! Anlamsız anlamsız gitmek istiyorum. Şöyle sahil kasabası hayali kıvamında. Balıkçılar falan... Orda da bulur mu beni dersiniz faili meçhul bir cinayete şahit oluşluk? Meçhulleri bilirdik, bilirsiniz! Ya da yerel bir halkın üstüne toprak atan genel ve gelen büyükler! Olur mu ki? Müdahil olmak gerekir ya, insanız neticede. Fakat kaçış berraklığına zıt bir hadise. Sanmıyorum! Hem gidersem vicdanı aceleden unuturum zaten. Vecize bu ya, şeytan karışır, vicdan unutulur! Sonrası ne umrumda. Üstelik anlamsız bir gidişten ne beklenir ki? Anlamsız giden, pek anlamlı kalmamıştır, anlama yük bindirmiyim şimdi, anlarsınız beni! Gitmeden anlamsızlaştı insan, ne garip! Sembolik ifadelerimin ana karakterleri, homojen fikirlerin cenin sahipleri, insan olmadan ölenler, kemik emiciler... Ne de anlamsız gidiyorlar, ne de anlamsız kalmışlardı. Gittikleri sahil kasabaları şehirlerde, köylerde ve tam orada! Ve daha çok kafatasından içeri fütursuzca gidişler... Bazı şiirler sonundan sevilir, bazı şiirler sonundan anlamlıdır. Öyle bir kalasım var ki şimdi; Biraz romantik, çokça anarşist!